Ağlamak sadece üzülmek değildir. Bazen bir şarkının içinde kaybolurken, bazen bir kahkahanın sonunda birikmiş her şey bir damlada bulur kendini. Gözyaşı, sadece tuzlu su değil; ruhun dile gelen halidir.

Her gözyaşı aynı değil çünkü her duygu aynı değil.

Sevincin gözyaşıyla, hüznün gözyaşı birbirine benzemez. Sevgilinin sürpriz bir sözüyle süzülen damla, bir kaybın ardından gelen boşlukla dolu gözyaşından farklıdır. Korku, öfke, rahatlama, minnet, suçluluk... Her biri gözyaşını farklı dokur.

Bazen bir damla, içimizde bastırdığımız bir fırtınanın dışa vurumudur. Bazen de tam tersi; içimizi saran bir huzurun, “iyi ki” demenin sessiz bir selamı...

Bilim bile gözyaşlarının farklı olduğunu söylüyor. Fiziksel gözyaşı ile duygusal olanın bileşimi farklı. Stresle dökülen yaşlarda vücudun toksin attığı bile saptanmış. Yani ağlamak, sadece bir sonuç değil; bir iyileşme, arınma biçimi.

Belki de bu yüzden bazı gözyaşları içimizi ferahlatır, bazılarıysa ağır bırakır. Kimi zaman bir damla gözyaşı, sayfalarca cümleden daha çok şey anlatır.

Her ruh hali, kendine özgü bir dil geliştirir gözlerden dökülen yaşlarla.

Kimi gözyaşı sessizce düşer, kimisi hıçkırıkla sarsar bedeni. Ama hepsi bir şekilde "ben buradayım" der. İçimizde susturamadığımız duyguların dışa vuran en insani hali olur.

Çünkü insanız. Ve duygularımız, gözlerimizde konuşur.